Elektrowstrząsy
Wstrząsy do leczenia wprowadzili lekarze włoscy Carletti i Bini w 1938r. Zabieg ten polega na przepuszczeniu prądu elektrycznego przez okolice skroniowo - czołowe czaszki. Dla wywołania elektrowstrząsu stosuje się prąd o napięciu 90 - 100V i natężeniu ok. 300 mA, który przepuszcza się przez czaszkę za pomocą nałożonych na okolice skroniowe elektrod. Wykonuje się serię zabiegów od 6 do 12. Niektóre ośrodki psychiatryczne, np. Klinika Chorób Psychicznych w Gdańsku wykonują wstrząsy jednostronne, drażniąc prądem okolice ruchowe półkuli niedominującej. Wg T. Bilikiewicza po takich zabiegach szybciej chory odzyskuje orientację i prawidłową świadomość niż przy metodzie tradycyjnej. Mechanizm działania silnego prądu elektrycznego na mózg nie jest znany. Przypuszcza się, że oddziałuje on na struktury podkorowe (zwłaszcza na międzymózgowie) oraz w następstwie pobudza oś przysadkowo - nadnerczową, wywołując w ten sposób stymulację sił obronnych ustroju. Elektrowstrząsy poprawiają wrażliwość receptorów na obpominę, redukują wychwyt zwrotny serotoniny, pobudzają tę cześć mózgu, która stymuluje norepinefrynę. Podnoszą także ilość głównych inhibitorów, neurotransmiterów oraz ilość GABA.
Obecnie elektrowstrząsy stosowane są sporadycznie i tylko w ciężkich stanach, opornych na terapię farmakologiczną. Jest to spowodowane z jednej strony pojawiającymi się coraz bardziej skutecznymi lekami, z drugiej skutkami ubocznymi terapii elektrowstrząsami. Przed zastosowaniem znieczulenia ogólnego były to zabiegi brutalne, ale narkoza niesie ze sobą niebezpieczeństwo trudności z wybudzeniem chorego, powikłaniami ze strony układu krążenia. Po zabiegu pojawiają się zaburzenia świadomości, orientacji, pobudzenie, bóle głowy, a także kłopoty z pamięcią świeżą, trwały defekt intelektualny. Obserwowano także zaburzenia akcentu, melodii głosu, rytmu, maskowatość twarzy.
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.